Het landschap trekt als een draad voorbij. Ik draai mijn hoofd en iemand trekt die draad zonder einde naar beneden. Een bron van garen, katoen, wol, staaldraad, veters. Gebrom van auto's. Een machine die nooit stopt met bewegen. Een lopende band met daarachter geen mensen maar opnieuw machines die opnieuw aangestuurd worden door techniek. Uiteindelijk is er slechts nog 1 mens op een stoel achter een tafel. Schaduwen van de machines spelen een spel met hem. Reeksen herhalingen maken de mens gek, zorgen ervoor dat hij doet wat hij niet wil. Een knop, een beweging.
Ik knipper met mijn ogen en zie te snel wat ik niet kan zien. Een draad met een einde, een einde dat door mijn beeld bungelt, gevolgd door een leegte. Auto's maken geen geluid meer. Ik draai mijn hoofd terug en zie nog maar twee dingen. Groen en blauw.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten